A. van Campenhout & Carina Diepens in Galerie EL (Welle)
http://waterschoenen.blogspot.be/2014/10/a-van-campenhout-carina-diepens-in.html
Art Spotter
23 oktober 2014
Hoe maak je een rijke tentoonstelling met slechts vier tekeningen en evenveel 'sculpturen'?
Als kunstenaarspaar zijn A. van Campenhout en Carina Diepens niet aan hun proefstuk toe. Ze hebben reeds een hele weg afgelegd.
Nu hebben de tekeningen die A. van Campenhout toont niet bepaald minuscule afmetingen, maar dat is lang niet de enige reden waarom ze zich in deze
hoge witte ruimte perfect staande houden zonder opdringerig te zijn.
Met een tentoonstellingstitels als'zwart en broos' verwachten we uiteraard geen schreeuwerige kleuren. Het zwart van
de houtskool en het wit van de bladen worden door de kunstenaar met
elkaar gemixt tot een evenwicht waarin de realistische herkenbaarheid minimaal is, maar waar uit een picturale relatie tussen horizontalen en vertikalen
een nieuwe wereld ontstaat die soms naar de duisternis, dan wel naar het licht overhelt.
De grote bladen (wat dacht u bijvoorbeeld van 335 x 196,5 cm?) zijn het terrein van intense zoektochten tot in alle hoeken.
Het ultieme resultaat van deze kruisende en (ver)duistere(nde) krachten is de 'kleine' tekening (97 x 108 cm) meteen links om de hoek bij het binnenkomen.
Ze heet dan ook ontegensprekelijk 'Zwart'.
Vanuit mijn eigen ervaring leg ik op het eerste gezicht de link met Lismonde, maar dan komt al snel het besef dat het gebruikte materiaal wel hetzelfde is,
maar zowel de lijnvoering (een 'zwevende' bladspiegel bij Lismonde) als de uitgangspunten (landschappelijke of architecturale elementen bij Lismonde)
vertonen duidelijke verschillen.
Toch zou ik deze tekeningen van A. van Campenhout abstracte of innerlijke landschappen durven noemen in de manier waarop ze een speelveld creëren,
waarin een strakke regie en wilde elementen samengaan (een begeleide 'oerknal') en het geheel uiteindelijk open staat voor dialoog met de omgeving.
Maar hier houdt de dialoog niet op, want bij elke tekening hoort ook een 'sculpturale' partner. Net als in het begin van dit artikel zet ik het woord sculpturen
tussen aanhalingstekens, enigszins beduusd als ik ben om dat woord in verband met deze werken van Carina Diepens te gebruiken.
Raphaël Buedts had het vroeger over zijn 'meubeldingen'. Enkele dagen geleden bespraken we hier de tentoonstelling 'These Things'
en nu is daar Carina Diepens met wat ze zelf 'On-dingen' noemt.
Als we daarstraks de tekeningen (ondanks hun formaat) niet opdringerig noemden, dan kunnen we bij de 'On-dingen'
alleen maar spreken van een absolute bescheidenheid.
Ze houden zich stilletjes op de achtergrond, schijnbaar achteloos op de vloer achtergelaten in hun samenstelling van arme of onverwachte materialen
( 3 paardenstaarten, 17.500 linnen draden of 500 meter schoenveter en een houten krukje,...)
Dat tekeningen in houtskool broos en kwetsbaar zijn is één ding, maar de vormen of 'on-dingen' met de hierboven vermelde materialen zijn zelfs bij
de minste aanraking al onstabiel. Dit is sculptuur in de meest kwetsbare staat, zonder sokkel of vitrine, zonder verstevigende armaturen,
enkel draad op draad, haar op haar, veter op veter,... in wankel evenwicht.
Maar tegelijk is dit kunst met lef: on-dingen met de kracht van tederheid.
Met deze werken is Carina Diepens op een artistiek keerpunt gekomen.
De menselijke vormen uit haar sculpturen en haar 'living sculptures' zijn vervangen door deze broze vormen.
De schepping (en dus ook de scheppende kunstenaar) staat op het punt opnieuw te beginnen, zwart en broos en met wit dat net zo fragiel is.